:: DĹug publiczny po 89 roku wzrĂłsĹ kilkadziesiÄt razy.

krzysztof1 · Imię: krzysztof Wiek: 43 Dołączył: 15 Mar 2013 Posty: 203 Skąd: bytom

Prawie szeĹÄ razy wiÄcej pieniÄdzy z polskiego budĹźetu idzie teraz w demokracji na obsĹugÄ dĹugu publicznego niĹź na ochronÄ zdrowia, aĹź 19 razy wiÄcej niĹź na gospodarkÄ mieszkaniowÄ. Teoretycznie dĹugi trzeba spĹacaÄ, ale skÄd siÄ wziÄĹ tak gigantyczny dĹug publiczny teraz w demokracji.
778 miliardĂłw zĹotych – tyle oficjalnie wynosiĹ polski dĹug publiczny na koniec 2010 r, dzisiaj obecnie wynosi on juĹź ponad bilion zĹotych, skÄd bierze siÄ tak gigantyczne zadĹuĹźenie.
OtĂłĹź ZadĹuĹźenie zagraniczne sektora bankowego w Polsce wzrosĹo tylko w ciÄgu piÄciu lat z 4,5 mld zĹ w 1995 r. do 201 mld zĹ w 2010 r. Co ciekawe, ten 45-krotny wzrost zadĹuĹźenia dokonaĹ siÄ w tym samym czasie, gdy rzÄd sprzedaĹ zdecydowanÄ wiÄkszoĹÄ polskich bankĂłw. I tu dochodzimy do kolejnego paradoksu: jednym z oficjalnych powodĂłw prywatyzacji w Polsce, byĹa koniecznoĹÄ spĹaty polskiego zadĹuĹźenia. A tymczasem ta zaleĹźnoĹÄ okazaĹa siÄ zupeĹnie inna – im wiÄcej prywatyzowaliĹmy, tym wyĹźsze byĹo polskie zadĹuĹźenie. W ciÄgu ostatnich 20 lat przychody z prywatyzacji wyniosĹy prawie 124 mld zĹ, czyli ponad 8 razy mniej niĹź obecnie wynosi polski dĹug publiczny.
Po 1989 r. nastÄpiĹ takĹźe, o czym wspomina Samary, skokowy wzrost zadĹuĹźenia polskich przedsiÄbiorstw. DĹug sektora pozarzÄdowego i pozabankowego wzrĂłsĹ w ciÄgu ostatnich 15 lat z 14,4 mld zĹ do 377 mld zĹ. WiÄzaĹo siÄ to z szukaniem taĹszych ĹşrĂłdeĹ kredytu za granicÄ, ale nie moĹźna zapominaÄ, Ĺźe zdecydowana wiÄkszoĹÄ wielkich i najbardziej rentownych przedsiÄbiorstw polskich jest kontrolowana przez kapitaĹ zagraniczny – moĹźna wiÄc zakĹadaÄ, Ĺźe znaczna czÄĹÄ tego dĹugu zwiÄzana jest np. z zadĹuĹźaniem sprywatyzowanych polskich firm w zagranicznych koncernach-matkach. W tym wypadku chodzi jednak nie tylko o zadĹuĹźenie, ale takĹźe o odpĹyw kapitaĹu z Polski, ktĂłry Jerzy Szewczak szacuje na 220 mld zĹ tylko w okresie 2004-2010. A sposobĂłw na na ten transfer jest wiele: od cen transferowych, poprzez wypĹaty dywidendy, po zakupy licencji czy zmianÄ logo. Tak oto paĹstwo polskie pozbawiĹo siÄ moĹźliwych dochodĂłw, a dodatkowo stale obniĹźano podatek CIT liczÄc na skruszonych przedsiÄbiorcĂłw, ktĂłrzy go w koĹcu zacznÄ pĹaciÄ. Tyle, Ĺźe – jak szczerze wyznaĹ Robert Gwiazdowski z Centrum im. Adama Smitha: – PrzedsiÄbiorstwa w wiÄkszoĹci nie pĹacÄ w ogĂłle podatku dochodowego, bo wykazujÄ straty.
PaĹstwo polskie pozbywaĹo siÄ dochodĂłw z podatkĂłw czy zyskĂłw z rentownych przedsiÄbiorstw, ktĂłre wyprzedano na pniu, a zaoszczÄdzone w ten sposĂłb Ĺrodki banki, czy najbogatsi „inwestowali” w dĹug publiczny – dokĹadnie taki sam mechanizm jak w przypadku innych paĹstw Unii Europejskiej. Obrazowo mĂłwiÄc, z jednej strony paĹstwa pozbywaĹy siÄ wpĹywĂłw finansowych, a z drugiej musiaĹy siÄ zadĹuĹźaÄ, by pokryÄ deficyty – dajÄc kolejnÄ okazjÄ do zarobienia instytucjom finansowym i bogatym elitom.
Ostateczny skok polskiego zadĹuĹźenia zwiÄzany jest jednak z reformÄ emerytalnÄ. Zwolennicy reformy, jak MFW i Bank Ĺwiatowy propagowali ideÄ, Ĺźe nie przyczynia siÄ ona do wzrostu dĹugu, bo po prostu powoduje tylko zmianÄ zobowiÄzaĹ paĹstwa wobec przyszĹych emerytĂłw z dĹugu ukrytego na jawny. Ale dĹug jawny wymaga zaciÄgania poĹźyczek juĹź teraz i pĹacenia od nich odsetek, a dĹug ukryty stanie siÄ wymagalny w dĹuĹźszym okresie i to nie w caĹoĹci, lecz stopniowo.
WielkoĹÄ dĹugu publicznego wynikajÄcego z kosztĂłw reformy emerytalnej siÄga 250 mld zĹ. Ministerstwo FinansĂłw ostrzegaĹo, Ĺźe za 50 lat dĹug wynikajÄcy z samego wprowadzenia reformy dojdzie do 94% PKB.
DĹug Skarbu PaĹstwa to nie jedyne zadĹuĹźenie obciÄĹźajÄce kaĹźdego z nas – obywateli. Na potÄgÄ zaczÄĹy bowiem zadĹuĹźaÄ siÄ rĂłwnieĹź samorzÄdy, co zwiÄzane byĹo z jednej strony z koniecznoĹciÄ wspĂłĹfinansowania inwestycji unijnych, a z drugiej – z kolejnymi przerzucanymi na nie zadaniami przez rzÄd, za czym nie szĹy jednak odpowiednie Ĺrodki finansowe. Wiele samorzÄdĂłw pozaciÄgaĹo kredyty lub wyemitowaĹo obligacje – tak na rynku krajowym, jak i miÄdzynarodowym. ChoÄ dĹug jednostek samorzÄdu terytorialnego stanowi tylko 6 proc. caĹkowitego dĹugu Polski, to w ciÄgu ostatnich 10 lat wzrĂłsĹ w wartoĹciach bezwzglÄdnych 4,5-krotnie, czyli szybciej niĹź caĹe zadĹuĹźenie.
A co wy o tym myĹlicie co z tego, skoro dĹug i tak bÄdzie rĂłsĹ? I to dĹug – podkreĹlmy – w wiÄkszoĹci pasoĹźytniczy, nie sprzyjajÄcy rozwojowi spoĹecznemu Polski, lecz tylko zapewniajÄcy zyski jego posiadaczom. Problem w tym, Ĺźe – jakby to nie zabrzmiaĹo populistycznie – ten dĹug siÄ po prostu komuĹ opĹaca, ktoĹ na nim zarabia. Tylko dlaczego ma zarabiaÄ kosztem nas wszystkich? Podczas majowej konferencji poĹwiÄconej dĹugowi publicznemu w Atenach, ktoĹ zapytaĹ: „To gdzie sÄ te pieniÄdze, ktĂłre powinny iĹÄ choÄby na nasze szpitale?”. Z sali padĹa odpowiedĹş: Na kontach w Szwajcarii.

[ Dodano: 2014-03-02, 15:07 ]
Przed 80 rokiem za komuny, do Polski przyjechali wtedy baronowie bankowi, ktĂłrzy zaczÄli zadĹuĹźaÄ nasz kraj od lat 70 i powiedzieli wtedy, Ĺźe Polska ma przestaÄ inwestowaÄ w gospodarkÄ ĹźywieniowÄ, a ma zaczÄÄ inwestowaÄ przedsiÄbiorstwa i w pracÄ, aby spĹacaÄ rosnÄce odsetki od zaciÄgniÄtego dĹugu. Polacy musieli wtedy rezygnowaÄ z jedzenia, musieli odkĹadaÄ sobie od ust ĹźywnoĹÄ, aby spĹacaÄ zadĹuĹźenie, czyli zaciÄgniÄte kredyty u baronĂłw bankowych. DoprowadziĹo to wtedy do buntu, co zaplanowali wczeĹniej baronowie bankowi, ktĂłrzy wprowadzili caĹy ten system demokratyczny po 89 roku, w ktĂłrym mogÄ nas juĹź teraz zadĹuĹźaÄ na ogromne sumy, stajaÄ siÄ naszymi wĹaĹcicielami. Za kilka naĹcie lat, Polska bÄdzie miaĹa juĹź parÄ bilionĂłw dĹugu publicznego i tak jak za komuny, wszyscy bÄdÄ pracowali tylko na spĹacanie dĹugĂłw, na utrzymywanie swoich panĂłw baronĂłw bankowych, ktĂłrzy bÄdÄ naszymi wĹaĹcicielami, bÄdziemy rezygnowaÄ z godnego Ĺźycia, ĹźyjÄc w ubĂłstwie, aby utrzymywaÄ baronĂłw Ĺwiatowych naszych panĂłw. JesteĹmy niby wolni w demokracji, ale niektĂłrzy mogÄ siÄ poczuÄ tak jakby byli oni niewolnikami, bo muszÄ pracowaÄ przez pokolenia na to, aby utrzymywaÄ ludzi u ktĂłrych jesteĹmy teraz zadĹuĹźeni, ludzi ktĂłrzy sÄ wĹaĹcicielami naszego kraju.