Znalezionych wyników: 3

CzujÄ siÄ jak jakiĹ outsiderka, a mam potrzebÄ przebywania z ludĹşmi. Tylko to jakoĹ nie wychodzi tak, jakbym chciaĹa. CzujÄ siÄ najczÄĹciej samotna wĹrĂłd ludzi.

W podstawĂłwce jeszcze miaĹam koleĹźanki, ale nie pamiÄtam juĹź, jak to byĹo ze mnÄ 20 lat temu. ChociaĹź tych dziewczyn, co mieszkaĹy blisko mnie za bardzo nie lubiĹam, a te, ktĂłre lubiĹam i z ktĂłrymi chodziĹam do klasy, mieszkaĹy trochÄ daleko, jak na 10 lat i Ăłwczesne moĹźliwoĹci transportu. ChodziĹam do zespoĹu szkĂłĹ, wiÄc miaĹam przez 9 lat tÄ samÄ klasÄ, a wiÄc przejĹcie z 6 klasy do pierwszej gimnazjum niewiele zmieniĹo w moim Ĺźyciu.

ChoÄ w gimnazjum zaczÄĹo byÄ niefajnie. Z koleĹźankami z klasy drogi nam siÄ rozeszĹy. Po prostu jakoĹ zaczÄĹy tworzyÄ swojÄ grupkÄ do ktĂłrej ja nie miaĹam wstÄpu. Z jednym chĹopakiem z klasy tylko mogĹam siÄ dogadaÄ, reszta byĹa zbyt infantylna, by rozmawiaÄ z dziewczynami. MiaĹam maĹÄ i beznadziejnÄ klasÄ w gimnazjum, co tu duĹźo mĂłwiÄ, do tego kompletnie niezgranÄ. CzuĹam siÄ samotna, bo zagadaÄ mogĹam tylko do koleĹźanki z Ĺawki, ale czasem i ona szĹa do tamtej ekipy i tak to byĹo. MusiaĹam siedzieÄ sama albo bĹÄkaÄ siÄ po tej szkole udajÄc, Ĺźe szukam kogoĹ konkretnego. Z innych klas nie miaĹam za bardzo koleĹźanek i kolegĂłw, prawie nikomu nie mĂłwiĹam czeĹÄ, chyba Ĺźe tym dziewczynom z mojej maĹej dzielniczki, choÄ i tak za bardzo siÄ nie kumplowaĹyĹmy. ByĹam ostatniÄ szarÄ myszkÄ, przeciÄtnÄ, na ktĂłrÄ jakieĹ znane i sĹawne postacie w gimbazie zawsze patrzyĹy z gĂłry. Niepewna i przestraszona. MiaĹam wtedy tylko przyjaciĂłĹkÄ, ktĂłra mieszkaĹa daleko ode mnie, ale przynajmniej zawsze mogĹam jej napisaÄ SMSa, jak bardzo jest mi Ĺşle. MiaĹam jeszcze drugÄ przyjaciĂłĹkÄ, ktĂłra obok, nie chodziĹyĹmy razem do szkoĹy, ale mogĹyĹmy siÄ razem udaÄ na jakieĹ okazje, wiejskie festyny, no i przede wszystkim pogadaÄ. Ale i tak gimnazjum byĹo dla mnie zĹym okresem.

PokĹadaĹam wielkie nadzieje w liceum. NastawiĹam siÄ pozytywnie juĹź w wakacje. Na fejsie umawialiĹmy siÄ na spotkania klasowe w wakacje. PamiÄtam pierwsze, przyszĹo doĹÄ duĹźo osĂłb. NastawiĹam siÄ pozytywnie do caĹej ekipy. NawiÄzaĹam z niektĂłrymi dziewczynami i chĹopakami jakiĹ kontakt w miarÄ okej. Wiem, Ĺźe kolejne spotkanie byĹo mniej entuzjastyczne, ale i tak poczuĹam, Ĺźe to wszystko moĹźe byÄ spoko, reszta siÄ „dotrze” w szkole. No i tu byĹ bĹÄd… WeszĹam pierwszego dnia do szkoĹy i poczuĹam, jakby mnie ominÄĹo bardzo duĹźo od tych spotkaĹ wakacyjnych. Ci wszyscy ludzie, z ktĂłrymi zapaĹam kontakt, ledwie powiedzieli czeĹÄ. GdzieĹ siÄ to wszystko ulotniĹo, nie wiedziaĹam, z jakÄ grupkÄ mam siÄ wiÄzaÄ. SpotkaĹam koleĹźankÄ, z ktĂłrÄ juĹź siÄ znaĹyĹmy z jakiegoĹ konkursu, a jej nie byĹo na poprzednich spotkaniach. UsiadĹyĹmy razem w Ĺawce i gadaĹyĹmy razem. No i mijaĹy dni, a my nie byĹyĹmy w Ĺźadnej grupce i tak juĹź zostaĹo.

Przez caĹy rok szkolny dobiĹyĹmy do 4 dziewczyn i powstaĹa taka maĹa grupka. Tylko Ĺźe w miÄdzyczasie caĹa klasa siÄ ze sobÄ zdÄĹźyĹa zintegrowaÄ, a my znowu coĹ przegapiĹyĹmy i nie wiem co? Nie byĹyĹmy gdzieĹ wystarczajÄco fajne? Tak jak wczeĹniej ja byĹam outsiderkÄ w gimnazjum, teraz na tle klasy jesteĹmy outsiderkami we czwĂłrkÄ. Nikt nas w nic nie chce wtajemniczaÄ, Ĺźadne imprezy klasowe ani nic, chyba, Ĺźe coĹ oficjalnego… Dobrze, Ĺźe jest nas 4, przynajmniej jak nas nie ma w szkole, to mamy od kogoĹ zapewnione lekcje i wiadomoĹci, co byĹo w szkole, bo wiem, Ĺźe moja klasa jest do tego stopnia zayebista, Ĺźe czasem nawet ĹciÄgami nie chcÄ siÄ podzieliÄ, wiÄc prosiÄ kogoĹ o lekcje to by byĹo za duĹźo. MaĹo kto powie czeĹÄ na korytarzu w szkole, na ulicy. Jak wchodzÄ gdzieĹ, to siÄ witajÄ ostentacyjnie ze wszystkimi, nie ze mnÄ. Zastanawiam siÄ, gdzie popeĹniĹam bĹÄd.

Dalej mam przyjaciĂłĹkÄ, na ktĂłrÄ chyba mogÄ liczyÄ, sama nie wiem. Co najwaĹźniejsze, mam chĹopaka. Chwile z nim sÄ wspaniaĹe, wtedy zapominam o kaĹźdym problemie. Ale nie chodzimy razem do szkoĹy, a wĹaĹnie w szkole mnie najbardziej dotyka samotnoĹÄ. Kiedy nie ma dziewczyn, nie mam gdzie siÄ podziaÄ. Mam teraz wiÄcej znajomych do witania siÄ na korytarzu, ale tylko siÄ witamy na czeĹÄ, z maĹo kim rozmawiam. Jeszcze na poczÄtku roku jakoĹ siÄ wbijaĹam Ĺatwiej w towarzystwo, teraz to juĹź zupeĹnie. A jak juĹź poznam kogoĹ, kto jest popularniejszy w szkole, to czÄsto czujÄ siÄ, jakby oni mieli czas dla wszystkich, tylko nie dla mnie. Dla mnie to tylko czeĹÄ, ewentualnie jak mam jakÄĹ sprawÄ to szybciutko, a Ĺźeby pogadaÄ co tam? Eee, nie majÄ czasu. Nie wiem, moĹźe wstyd ze mnÄ rozmawiaÄ?

Kiedy wrzucaĹam czasem z desperacji swoje zdjÄcia z desperacji do internetu, to odpisywali mi, Ĺźe jestem Ĺadna, mam Ĺadne wĹosy, nogi. RzeczywiĹcie, sĹyszÄ to o wĹosach czÄsto od fryzjerek i kosmetyczek, no i czasem od nowo poznanych dziewczyn, ale na tym siÄ koĹczy, bo ja nie jestem taka zajebista, Ĺźeby siÄ jaraÄ moimi wĹosami w Ĺazience czy na lekcji

KupiĹam sobie kiedyĹ duĹźo nowych ciuchĂłw, zaczÄĹam siÄ jeszcze Ĺadniej ubieraÄ, a to wszystko na nic, nie w tym rzecz chyba. Trzeba jednak postawiÄ na tÄ osobowoĹÄ…

Fejsbuka mam po to, Ĺźeby siÄ komunikowaÄ za pomocÄ wiadomoĹci z innymi, bo z gg juĹź nikt nie korzysta. SiĹÄ rzeczy czasem wchodzÄ na gĹĂłwnÄ i patrzÄ, co tam siÄ dzieje. I dostajÄ lekkiej zaĹamki. Dziewczyny wrzucajÄ jakieĹ brzydkie zdjÄcia i majÄ ile? 100 lajkĂłw to takie minimum teraz… Ja dodam jakieĹ zdjÄcie, 20 lajkĂłw to maks. To samo z postem. Nosz kurna, nawet na fejsbuku mnie nikt nie lubi. (Nawet kiedyĹ sobie zaĹoĹźyĹam konto na Instagramie, skoro ponoÄ Ĺadna jestem. Ale nie umiaĹam siÄ tak rozkrÄciÄ, bo prawdziwych znajomych byĹo maĹo. A followersĂłw nie chciaĹo przybyÄ, mimo Ĺźe ja followaĹam innych. TakĹźe nawet w Internecie nie jest mi pisana maĹa kariera.)

Zawsze chciaĹam byÄ FAJNA, tyle po prostu. MieÄ dobry kontakt z ludĹşmi. I siÄ staram, a tak wychodzi. ChodziĹam kiedyĹ do szkoĹy tanecznej i siÄ udzielaĹam w paru sekcjach i stowarzyszeniach w szkole, ale i tak nie powiÄkszyĹo to specjalniej grona moich znajomych. Za to inni na wejĹciu do szkoĹy sÄ juĹź tacy Ĺwietni, rozpoznawalni. A ja chciaĹam po prostu mieÄ znajomych, Ĺźeby byĹo z kim pogadaÄ w szkole, a nie skoĹczyÄ na „czeĹÄ – czeĹÄ”. ChciaĹabym nie czuÄ siÄ tak cholernie samotna wĹrĂłd ludzi. Mam wraĹźenie, Ĺźe wiÄcej osĂłb z klasy mojego chĹopaka mnie lubi, niĹź z mojej. ChciaĹam mieÄ trochÄ wiÄcej lajkĂłw, nie tylko na fejsbuku, ale i w prawdziwym Ĺwiecie.

Nie wiem, czy ktoĹ mnie zrozumiaĹ, czy nie, ale… ZdaĹam sobie sprawÄ, Ĺźe to jest mĂłj PROBLEM. Ĺmieszny? ZastanawiaĹam siÄ, czemu od jakiegoĹ czasu jestem smutna i ogarnia mnie czÄsto uczucie beznadziejnoĹci. I doszĹam do tego, co powyĹźej. ZresztÄ, nietrudno na to wpaĹÄ, skoro gdy posiedzÄ parÄ lekcji z mojÄ klasÄ, to mi siÄ odechciewa. A ja nie chcÄ byÄ takim outsiderem, szarÄ myszÄ! Nie chcÄ juĹź wiÄcej… PrzecieĹź chodzÄ czasem, bardzo rzadko ale chodzÄ na jakieĹ imprezy ze znajomymi i jest okej, umiemy siÄ dogadaÄ i to bardzo dobrze…

Wiem, Ĺźe maĹo kto zrozumie mĂłj problem, sama go nie rozumiem, ale moĹźe gdy ktoĹ siÄ wypowie, coĹ mi pomoĹźe, zaryzykujÄ.

Hej, pytanie jak w temacie

Bo ja czasem chodzÄ przygnÄbiona i moi rodzice od razu myĹlÄ, Ĺźe to przez mojego chĹopaka i czujÄ, Ĺźe za kaĹźdy mĂłj smutek zrzucajÄ na niego winÄ...

Mama mojego chĹopaka i tak lubi, tata jest maĹomĂłwny i nigdy nie wiem, co mu chodzi po gĹowie.
Nie spotykamy siÄ czÄsto, bo obydwoje mamy duĹźo obowiÄzkĂłw, co z jednej strony jest dobre, bo cĂłreczka ma czas siÄ uczyÄ, ale z drugiej mnie pytajÄ czasem, czemu siÄ nie spotykamy, jak juĹź go dĹugo nie ma.
MĂłj luby gra w zespole, zabieram czasem rodzicĂłw na jego wystÄpy i potwierdzajÄ, Ĺźe ma talent. NaprawiĹ teĹź raz mej mamie komputer

Moja mama pracuje w supermarkecie, wiÄc czasem przychodzÄ z nim siÄ pokazaÄ, jak to razem "chodzimy" dosĹownie

A mnie wĹaĹnie zaleĹźny na wizerunku naszego zwiÄzku w oczach rodzicĂłw. JeĹli jest nawet dobry, no to Ĺźeby byĹ jeszcze lepszy, chcÄ by rodzice naprawdÄ nam ufali, zwĹaszcza, Ĺźe jesteĹmy razem rok. No bo wakacje idÄ i trzeba je dobrze wykorzystaÄ

StÄd moje pytanie, jak im udowodniÄ, Ĺźe jesteĹmy godni zaufania i siÄ serio kochamy?

Okej. MoĹźecie uznaÄ, Ĺźe ja bym chciaĹa cudĂłw, albo coĹ, ale jestem tym zdoĹowana i moĹźe jak to napiszÄ, to przynajmniej mi ulĹźy.

Jak mogÄ pomĂłĹź mojemu przyjacielowi?
Czy mogĹabym siÄ do kogoĹ zwrĂłciÄ?

On gra na gitarze, i na prawdÄ dobrze mu to idzie. Ma talent chĹopak. Tylko, Ĺźe niestety kasy nie ma. ChciaĹby mieÄ gitarÄ elektrycznÄ, ale to duĹźo kasy. KlasycznÄ chciaĹby mieÄ chociaĹź lepszÄ, ale to teĹź za duĹźy koszt. Teraz ma sĹabÄ gitarÄ, od ktĂłrej bolÄ go rÄce.

Strasznie mnie to boli i mi z tego powodu smutno, kiedy oni mi mĂłwi, Ĺźe go ta gitara ogranicza. A zanim pĂłjdzie do pracy i zarobi, minie duĹźo czasu.

Co byĹcie zrobili na moim miejscu?
ChciaĹabym mu strasznie pomĂłĹź, ale jaaaaaak